விபத்து

விபத்து நடக்கப்போகிறது என்று நான் பேருந்தில் ஏறியவுடன் தெரிந்துவிட்டது. தினமும் இதில்தான் அலுவலகம் போகிறேன். சும்மா நாலு நிறுத்தம்தான். எல்ஐசி அருகேதான் இறங்குவேன். அடுத்த நிறுத்தத்திலேயே இறங்கிவிடலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டேன். நான் வழக்கமாக இறங்கும் இடத்துக்கு அருகில்தான் விபத்து நடக்கப்போகிறது. நடக்கும் விபத்தில் நான் மாட்டக்கூடாது. மற்றவர்... யார் எப்படி போனால் எனக்கென்ன. சொன்னால் நம்பவா போறாங்க?

இந்த அமானுஷ்ய சக்தி எனக்கு இருப்பது சமீபமாகதான் தெரியும். பக்கத்து வீட்டு குழந்தை என் வீட்டில்தான் எப்பவும் விளையாடும். ஒரு நாள் "இன்னிக்கு எங்க மாமா சிங்கப்பூர்லேந்து வரபோறாங்களே! எனக்கு நிறைய சாக்லேட் எல்லாம் வாங்கி வருவாங்க" என்று பெருமையடித்துக் கொண்டது. அப்போதுதான் என் மனசில் பளிச் என்று தெரிந்தது. "இல்லை வரமாட்டார்.” என்றேன். வவ்வவ்வே என்றவாறு ஓடிவிட்டாள். அன்று சாயம்காலம் அவள் வரும்போது முகம் வாடி இருந்தது. “திடீர்னு லீவு கிடைக்கலையாம். வரலை" என்றாள். "அதுதான் நான் சரியாச் சொன்னேனே" என்று சிரித்தேன்.

இரண்டாம் முறை என் பெண்டாட்டி வைஷ்ணவி கோவில் போகலாம் என்று சொன்னபோது நடந்தது. வேண்டாம், அது பூட்டி இருக்கும் என்ரு சொன்னேன். கேட்கவில்லை. அவ்வளவு தூரம் அம்பத்தூர் தாண்டி திருமுல்லை வாயில் போய் கடைசியில் அந்த கோவில் அருகே ஒரு சாவு, எடுத்த பிறகுதான் கோவில் திறப்பார்கள் என்று சொல்லிவிட்டார்கள். முடிந்து வீட்டுக்கு திரும்ப வெகு நேரம் ஆகுமே என்று உடனே திரும்பிவிட்டோம்.

பாத்தீங்களா, இந்த நினைவு ஓட்டத்திலேயே ரெண்டு நிறுத்தம் போச்சு! நான் முண்டி அடித்துக்கொண்டு முன்னால் இறங்கும் படி பக்கம் போனேன். முன்னால் ஒரு சின்ன கூட்டம். சில ஆட்கள், ஒரு குடுகுடு கிழவி - அவள் பின்னால் ஒரு குண்டன் தள்ளாடிக்கொண்டு இருந்தான். காலங்காலைல குடியா? ஒரே மப்பு போல இருக்கு.

ஒரு நிமிடம் டிரைவர்கிட்ட விபத்து நடக்கபோறதுன்னு சொல்லலாமான்னு நினைத்தேன். சொன்னா நம்பவா போறாங்க? சரி, சரி, யார் எப்படி போனா நமக்கு என்ன? நாம சீக்கிரம் இறங்கிடனும்.

டிரைவர் திடீர் என்று ப்ரேக் போட்டார். வண்டி குலுங்கியது. யாரோ என் மேலே விழுந்தார்கள். ஓ விபத்தோ? இல்லை, “சாவு கிராக்கி" என்று டிரைவர் திட்ட வண்டி மீண்டும் வேகம் எடுத்தது. என் மேல் விழுந்தவன் சாரி சொல்ல எனக்கு சந்தேகம். சந்தடி சாக்கில் பர்ஸ் போச்சோ? சட்டை பையை தொட்டுப்பார்த்தால் அதில் பர்ஸை காணோம்! கால் சாராயின் வலது பை, இடது பை.... பரபரப்புடன் கைப்பையை துழாவினேன். இருந்தது. அப்படா, இன்றைக்கு பணம் அதிகமாக இருக்கே, கொஞ்சம் பாதுகாப்பா இருக்கட்டும்னு கைப்பையில் வைத்தேன். மறந்து போனது.

திருப்தியுடன் நிமிர்ந்தபோது வாசல் பக்கம் கிழவியை காணோம். வண்டி குலுங்கினதில் கீழே விழுந்து விட்டாளோ? இதுதான் விபத்தோ? ஓ, மற்றவர்களையும் காணோமே! நான் பர்ஸை தீவிரமாக தேடியபோது பேருந்து அடுத்த நிறுத்தத்தில் நின்று கிளம்பிவிட்டு இருக்கிறது. அய்யய்யோ! அடுத்து என் ஸ்டாப். அதற்குள்ளே இறங்கனுமே! இறங்குவதற்கு முன்னால் முண்டி அடித்து போனேன். குண்டன் லேசில் நகர்வதாயில்லை. "நிறுத்துங்க, இறங்கனும்!” என்று கத்தினேன். டிரைவர் அலட்சியமாக பார்த்தபடியே "சார் நீங்க அடுத்த ஸ்டாப்லதானே இறங்குவீங்க!” என்றபடி வேகத்தை அதிகப்படுத்தினார்.
"இல்ல, இல்ல, இந்த வண்டில விபத்து நடக்கப்போறது. நிறுத்துங்க!”
பின்னால் நின்றவர்கள் சிரித்தார்கள். எனக்கென்ன! யார் எப்படி போனா என்ன? நான் எப்படியாவது இறங்கனும். ரத்தம் தலைக்கு ஏறியது. பயம் விச்வரூபம் எடுக்க, யாரோ சட்டை காலரை பிடித்து இழுத்தும் வெளியே குதித்
..............
துவிட்டான். பக்கத்திலேயே மின்னல் வேகத்தில் வந்த லாரி மோதி அங்கேயே இறந்து போனான். அக்கம் பக்கம் ஒரு நிமிடம் உறைந்து நின்ற நபர்கள் "சரி, சரி. யார் எப்படி போனா நமக்கு என்ன? வேலைக்கு போக நேரமாச்சு" என்றபடி கலைந்து சென்றனர்.