முதுமையில் தனிமை

கோபத்துடன் காரில் ஏறி அமர்ந்தாள் ரமா.
"இத பாருங்க, இதுக்கு ஒரு முடிவு கட்டியே ஆகணும். மிஸஸ் கோபி
கிண்டலடிக்கிறாள், என்ன பேபி சிட்டிங்க்கு ஆள் கிடைக்கலியான்னு...”

மௌனமாக காரை கிளப்பினார் சுந்தரம். கார் மழையால் நனைந்த சாலைகளில்
விரைந்து சீக்கிரமாக வீட்டை அடைந்தது. ஓட்டமும் நடையுமாக விரைந்து சாவியை
பொருத்தி கதவை திறந்தார். ஹாலில் முதியவர் சோபாவில் ஒருக்களித்து படுத்து
இருந்தார். பக்கத்தில் போன் ஹாண்ட் செட் கிடந்தது.

“சாரிடா, பாத்ரூமில வழுக்கி விழுந்துட்டேன். சரியா கண்ணு தெரியலை. கீழே
சோப் கிடந்ததை பார்க்கலை.”
" போறது. அடி ஒண்ணும் பலமா இல்லையேப்பா?”
“இடுப்புகிட்டதான வலி இருக்கு. நடக்க முடியலை!”
கிட்டே போய் சோதித்தார். "ஒண்ணும் பெரிசா இருக்கிறதா தெரியலைப்பா. போய்
படுத்துக்கலாம். சாப்டாச்சா?”
“உம், ஆச்சு.”
கைத்தாங்கலாக படுக்கையறைக்கு அழைத்துப்போனார். நிதானமாக படுக்க
வைத்துவிட்டு, வலிக்கும் தூக்கத்துக்கும் மாத்திரையை கொடுத்து விட்டு,
ஹாலுக்கு திரும்பினார் சுந்தரம்.

மனைவி உர்ரென்று இருப்பது தெரிந்தது. என்ன செய்வது, இவள் கோபத்தை
அடக்குவது முடியாத சமாசாரம். நாப்பது வருஷங்களாக தெரிந்த விஷயம்தானே.
இவளை அடக்க ஒரே ஆசாமிதான் உலகத்தில் உண்டு; இவளுடைய மகன். அதென்னவோ
யாருக்கும் அடங்காதவள் மகன் சொன்னால் கேட்பாள். எதிர்த்து வாதம்
செய்தாலும் கடைசியில் அவனுக்குத்தான் விட்டுக்கொடுப்பாள். மற்ற எல்லோருமே
துச்சம்தான். ஹும்! மௌனமாக சாப்பிடப்போனார்.

சுப்ரமணியன்  படுக்கையில் நிம்மதியில்லாமல் தவித்தார். புரண்டு படுத்தால்
பரவாயில்லை போல் இருந்தது. மெதுவாக திரும்ப முயற்சி செய்தார். வலி இதோ
இருக்கிறேன் என்று உரத்து அறிவித்தது. பல்லைக்கடித்துக்கொண்டு வலது
பக்கமாக ஒருக்களித்துக் கொண்டுவிட்டார்.  பத்து முறை பெரிய மூச்சு
எடுத்து விட வலி மெதுவாக குறைந்தது.

வலிக்குத் தெரியுமா, இவர் ரிடையர்ட் செக்ரடரி என்று? இல்லை
தெரிந்தால்தால் அது அதை மதிக்குமா? இவர் வருகிறார் என்றாலே ஆபீஸ் ஒட்டு
மொத்தமாக அலறுமே! அது வரை வேலை செய்யலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்தவர்கள் எல்லாம் சுறுசுறுப்பாகிவிடுவார்கள். இவர் வேலை வாங்கும் கடுமையை பார்த்து அலறி வேறு டிபார்ட்மெண்டுக்கு மாற்றம் வாங்கி போனவர்கள் உண்டு. இவரது
நேர்மையையும் வேலை  நேர்த்தியையும் வியந்தவர்களும் உண்டு.

அப்படி இருந்த எனக்கு இப்படி ஒரு நிலமையா!  கண்ணசைவுக்காக பத்து பேர்
காத்திருந்த நாட்கள் போய், இப்போது கூப்பிடக்கூட ஆள் இல்லை. எல்லாம் காமு
போன பிறகு மோசமாகிவிட்டது. அவள் எப்படியோ எல்லாவற்றையும்
இழுத்துக்கட்டிக்கொண்டு போனாள். வேலையே கதியாக இருந்தவருக்கு  மருமகள்
இடக்கு என்று அரசல் புரசலாகத்தான் தெரியும்.  இருந்தாலும் இவருக்கு ஒரு
பாதிப்பும் இல்லாமல் வாழ்கை ஓடிவிட்டது. மருமகளுக்கு சினிமா, கிளப்,
பார்ட்டி என்று புதுதில்லி மேல்தட்டு ஜனங்களுடன் பழகுவதே பிடித்தம்.
அதற்கு மட்டும் ஃபினான்ஸ் செக்ரடரியின் நாட்டுபெண் என்ற ஹோதா வேண்டி
இருந்தது. அந்த ஆதாரத்தில் ஏணியில் மேலே ஏறியாகிவிட்டது. இப்போது வயது
அறுபதாகியும் விட மனமில்லை.

சாப்பிட்ட உணவு ஜீரணமாக மறுத்துக்கொண்டு இருந்தது. சமையல்காரி
ஜனங்களுக்கு சாப்பாட்டு விஷயத்தில் வைராக்கியம் வர வேண்டும் என்ற உயர்ந்த
கருத்துடையவள் போலிருக்கிறது. உப்பு சப்பில்லாமல் ஒரு குழம்பு, ரசம்.
ஹும்! காமு சமைத்தால் இப்படியா இருக்கும்? அவள் செய்யும் மிளகு
குழம்புக்கு ஈடு இணை உண்டா? நினைக்கும் போதே வாயில் எச்சில் ஊறுமே!

என்ன செய்வது! இந்த எண்பத்தி ரெண்டு வயதில் கண்ணும் சரியாக தெரியவில்லை,
காதும் கேட்கவில்லை. ஆனாலும் நாக்கு சுவையாக கேட்கிறது.... கட்டிப்போட
முடியவில்லை. ருசியாக சாப்பாட்டுக்கு வழி இல்லை என்றாலும் மோசமாக
இல்லாமல் இருக்கக்கூடாதா! இன்றைக்கு உப்பு அதிகம் என்று சொன்னால் நாளை
உப்பே இல்லாமல் போய்விடும். அல்லது காரம் அல்சரை உண்டாக்கும் அளவு
இருக்கும். ஆளை மாத்து என்றால் பேசாதீங்க, இவ கிடைச்சதே பெரிய விஷயம்
என்கிறார்கள். இவர்களுக்கு என்ன! முக்காலே மூணு வீச வேளை ஹோட்டலிலோ
பார்டியிலோதான் சாப்பாடு.

அலுத்துக்கொண்டே மாத்திரையின் விளைவில் மெதுவாக தூங்கிப்போனார் சுப்ரமணியன் .

அடுத்த நாள் காலை உணவு சமயத்திலேயே ஆரம்பித்துவிட்டாள் ரமா.
“இதோ பாருங்க, இன்னிக்கு ஒண்ணில ரெண்டு பாத்துடப்போறேன். ஒரு சினிமா
முழுக்க பார்க்க முடியலை, ஒரு பார்டி கூட முழுக்க அடெண்ட் பண்ண முடியலை.
வீட்டிலேயாவது டிவில சினிமா பார்க்கலாம்னாலும் அதுவும் முடியலை.
உங்கப்பாவுக்கு சிஷ்ருஷை எல்லாம் என்னால செய்ய முடியாது. பேசாம முதியோர்
இல்லத்துல கொண்டு விட்டுவிட வேண்டியதுதான்.”
“சுளையா நாப்பதாயிரம் பென்ஷன் வரது அவருக்கு. ஹி டிசர்வ்ஸ் பெட்டர்”
“நாப்பதாயிரம் யாருக்கு வேணும்! என் பிள்ளை அமெரிக்காவிலிருந்து மாசம்
லட்ச ரூபா அனுப்பறான். நான் சொன்ன இடத்தில அருமையா கவனிச்சுக்கிறாங்க.
ஒரு குறையும் இருக்காது.  இவரை கவனிச்சுக்க என்னால முடியாது”
“அவர் ஒத்துல்லையே!”
“அதுக்குத்தான் தகுந்த ஏற்பாடு செய்திருக்கேனே!”
“இருந்தாலும் நீ சொல்லறது ரொம்ப கொடுமை ரமா!”
“கொடுமையாவது மண்ணாவது. இங்கே நாம கவனிச்சுக்கறதைவிட அங்கே நல்லாவே
கவனிச்சுப்பாங்க.”
“ஆனா....”
“மேலே பேசாதீங்க. எல்லாம் நான் கவனிச்சுக்கிறேன்.”

மாலை நாலு மணிக்கு சுப்ரமணியனுக்கு ஆச்சரியம். என்ன இது மருமகள் கூப்பிடுகிறாளே!
“அப்பா, வாங்க, ஆஸ்பத்திரி போய் டெஸ்ட் பண்ணிண்டு வந்துடலாம்.”
“எனக்கு ஒண்ணுமில்லையேமா. நேத்து அடிப்பட்ட வலி கூட இன்னிக்கு லேசாத்தான் இருக்கு.”
“அதெல்லாம் நம்ப முடியாதுப்பா. தலையில வேற அடிபட்டிருக்கு. ஒரு ஸ்கேன்
பாத்துட்டா நிம்மதியா இருக்கலாம்”
நம்ப முடியாமலே காரில் ஏறி உட்கார்ந்தார். சுந்தரம் வழக்கம் போல மௌனமாகவே
வண்டியை ஓட்டினார். இருந்தாலும் ஏனோ அமைதியில்லாமல் இருந்தாற்போல
தோன்றியது.
“ஏண்டா சுந்தரம் உன் உடம்புக்கு ஒண்ணுமில்லையே!”
“இவருக்கு ஒண்ணுமில்லைப்பா” மருமகளிடமிருந்து பதில் வந்தது.
இதை இவன் சொல்லக்கூட வாய் இல்லை பார் என்று நினைத்துக்கொண்டார் சுப்ரமணியன்.
ஆமாம், ஏன் ஊருக்கு வெளியே போய் கொண்டு இருக்கிறோம்?
கார் ஒரு நவீன பெரிய கட்டிடத்தின் முன் போய் நின்றது.

கைத்தாங்கலாக அழைத்து போக நீட்டிய கையை உதறிவிட்டு மெதுவாக நடந்தார்.
சுந்தரம் காரை பார்க் செய்ய ஓட்டிக்கொண்டு போனார்.
சுப்ரமணியன்  லாபியில் ஒரு சோபாவில் உட்கார்ந்தார். "இங்கேயே இருங்கோ,
நான் வரேன்" என்று மருமகள் ரிசப்ஷன் பக்கம் போனாள். அங்கே ஏதோ காகிதங்களை
வாங்கி எழுதுவது தெரிந்தது.
சிலு சிலுவென்றிருந்தது. மேலே பார்த்தார். பேன் சத்தமில்லாமல்
சுற்றிக்கொண்டு இருந்தது. புஜு புஜு என்று இருந்த சோபாவில் இன்னும்
வசதியாக சாய்ந்து கொண்டார். அப்படியே தூங்கிப்போனார்.

 அரை மணி கழித்து முழித்துக்கொண்ட சுப்ரமணியன்  சுற்றும் முற்றும்
பார்த்தார். முன் இருந்த கூட்டம் வெகுவாக குறைந்து போயிருந்தது. உடனடியாக
சிறுநீர் கழிக்க வேண்டும் என்று உந்துதல் இருந்தது. அதுதான் அவரை எழுப்பி
இருக்க வேண்டும். சுந்தரம் எங்கே, ரமா எங்கே? கண்ணுக்கு எட்டிய இடங்களில்
காணவில்லை.  எங்கேயாவது ஏற்பாடு செய்ய போயிருக்க வேண்டும். வந்து
விடுவார்கள்.
இன்னும் சற்று நேரம் போக உபாதை அதிகமாகியது. உட்கார முடியவில்லை. மெதுவாக
தட்டுத்தடுமாறிக்கொண்டு எழுந்தார். அப்போது ரிசப்ஷனில் இருந்த பெண்மணி
இவரை பார்த்துவிட்டு பக்கத்தில் இருந்த சிப்பந்தியிடம் ஏதோ சொன்னாள். அவர்
விரைந்து வந்தார்.
“என்ன சார், என்ன வேண்டும்?”
“உடனடியாக டாய்லெட் போக வேண்டும்.”
"இப்போதே அழைத்துப்போகிறேன். உங்கள் ரூமுக்கே போகலாம்.”
"என் ரூமா?”
“ஆமாம் சார், 28 ஆம் நம்பர் ரூம் உங்களுடையது. நீங்கள் தூங்கிவிட்டதால்
அப்போதே அழைத்துப்போகவில்லை.”
முதலில் உபாதை நீங்கினால் போதும் என்றிருந்தது. சிப்பந்தியின் உதவியுடன்
அறைக்கு போனார். டாய்லெட் போனபின் அப்பாடா என்றிருந்தது. பின்
சிப்பந்தியின் உதவியுடன் அறையில்  இருந்த சோபாவில் உட்கார்ந்தார். பெரிய
அறை; ஏசி செய்து வசதியாகத்தான் இருக்கிறது. அவரது பெட்டி ஒன்று ஓரமாக
வைக்கப்பட்டு இருந்தது. முன்னேற்பாடு நிறையவே இருந்திருக்கிறது!
“இது என்ன இடம்?”
“முதியோர் இல்லம் சார்.”
“என்னுடன் வந்தவர்கள்?”
“நீங்கள் தூங்கிக்கொண்டு இருந்தீர்களா, எழுப்பி தொந்திரவு கொடுக்க
வேண்டாம் என்று சொல்லி போய் விட்டார்கள்!”
முதியோர்  இல்லத்து செக்ரடரி அவருடைய சம்மதம் இல்லாமல் சேர்க்க முடியாது
என்று சொன்னதும் அந்த பெண்மணி எப்படி செய்வீங்களோ தெரியாது,
சமாதானப்படுத்தி பாத்துக்குங்க, இந்தாங்க டொனேஷன் என்று சொல்லி
அலட்சியமாக ஒரு பெரிய கட்டு ரூபாய் நோட்டுகளை மேசை மேல் போட்டதும் அவன்
நினைவில் ஒரு கணம் வந்து மறைந்தது. முகத்தை திருப்பிக்கொண்டு  "என்ன
வேணுமானாலும் இந்த மணியை அடிங்க சார். இல்லை இன்டர்காம்ல கூப்பிடுங்க.
நாங்க யாரான வந்து பாத்துப்போம் " என்று சொல்லி வெளியே போனான் சிப்பந்தி.

கொடுமையிலும் கொடுமை முதுமையில் தனிமை என்று நினைத்துக்கொண்டார்
சுப்ரமணியன் . யோசிக்கலானார். சற்று நேரம் பலத்த யோசனையில் கழிந்தது.
ஒரு முடிவுக்கு வந்தவராய் சுற்று முற்றும் பார்த்தார். பக்கத்திலேயே
டெலிபோன் இருந்தது. அதை எடுத்தார்.

"நான் அமெரிக்காவில் இருக்கும் என் பேரனுடன் பேச முடியுமா?”
“முடியுமே சார்! உங்கள் கணக்கில் நிறைய பணம் இருக்கிறது”
"நல்லது. பெயர் ஸ்ரீநிவாசன்.”
"நம்பர் சார்?"
நம்பரை சொன்னார்.
உடனேயே தொலைபேசி இணைப்பு கிடைத்தது.
“தாத்தா! வாட் எ சர்ப்ரைஸ்! எப்படி இருக்கீங்க!”
“ஏதோ இருக்கேன்ப்பா”
அடுத்த ஐந்து நிமிடங்களில் நடந்ததை சொன்னார்.
“இப்ப எதுக்கு போன் பண்ணேன்னா, இதே மாதிரி உன் அப்பா, அம்மாவுக்கு நீ
செய்துட மாட்டயே? ப்ராமிஸ் பண்ணு!”
“ப்ராமிஸ் தாத்தா, இப்படி பண்ணவே மாட்டேன்!”
“அது போதும்டா!”

என்ன ஆயிடுத்துன்னு இப்படி உம்முன்னு உக்காந்து இருக்கீங்க? என்றாள் ரமா.
பதில் இல்லை.
கண கண என்று போன் மணி சத்தம் கேட்டது.
“அட, ஸ்ரீநிவாசனா! எப்படி இருக்கே? என்ன சேதி? ”
.......
“அது வந்து இல்லடா....”
......
அடுத்த ஐந்து நிமிஷம் அவளுக்கு பேச வாய்பே கிடைக்கவில்லை. அவளது முகம்
வெளிரிக்கொண்டே போயிற்று. வியர்த்துக்கொட்டலாயிற்று.
“இல்ல, இல்ல, நீயும் உன் பெண்டாட்டியும் இதுக்காக இங்கே வர வேணாம். நான்
நாளைக்கே போய் திரும்ப அழைச்சுண்டு வந்துடறேன்”
.......
“சரி சரி இப்பவே போறேன்.”
தட்டுத்தடுமாறிக்கொண்டு போனை கீழே வைத்த உடனேயே அது திருப்பியும் அலறியது.

“மேடம், நான் முதியோர் இல்லத்திலேந்து பேசறேன்.....”
-------------------------------------------------------------------------------------------